Tijdens deze bijeenkomst krijgen mensen de ruimte om hun verdriet te voelen en te delen. Het is een laagdrempelige ‘ceremonie’ waarbij de boodschap is dat iedereen, inclusief zijn of haar verdriet en lijden, ten diepste welkom is. Als groep hebben we de intentie elkaar te horen en te zien, zonder oordeel.

Waarom een griefcircle?

Als er oprechte aandacht is voor ons verdriet en als we verbinding ervaren tijdens het delen van het verdriet, heeft dat een diepe, helende werking. De simpele boodschap dat je er mag zijn met alles erop en eraan, is ontzettend krachtig als die ook geleefd en ervaren kan worden. Ieder mens krijgt te maken met verdriet. Als we als groep bewust worden dat we juist niet alleen zijn,  kunnen we in onze kwetsbaarheid diepe(re) verbinding ervaren. Als de groep ons verdriet ziet, hoort en eert, nodigt dat uit tot een voller en vollediger ‘zijn’.

Hoe ziet een bijeenkomst eruit?

Via lichaamsbewustzijns-oefeningen en opdrachten wordt contact met het lichaam gemaakt en daarmee ook met het verdriet. Door middel van adem en beweging wordt de weg vrijgemaakt en het verdriet uitgenodigd. Een geleide meditatie ondersteunt dit proces. De bedoeling is te onderzoeken hoe onze relatie met het verdriet is, daar contact mee te maken en te voelen wat het nodig heeft. Dat gebeurd individueel of in opdrachten per twee.

Vervolgens gaan we over naar een verbindend ritueel, waarbij alle individuele ervaringen worden verenigd en verbonden: mijn verdriet wordt ons verdriet. Als laatste en misschien wel belangrijkste onderdeel van de ceremonie kunnen mensen iets delen over hun verdriet en over hoe ze de ceremonie ervaren hebben.

Achtergrond

Op zoek naar informatie over rouwverwerking waarbij het lijf wordt ingezet, kwam Marie in aanraking met het werk van Francis Weller. Zijn ‘boodschap’ waarin hij het diepe belang benoemt van het treuren en huilen in groepsverband raakte haar diep.

Weller stelt dat verdriet iets privé geworden is. Terwijl het vroeger in groepsverband (stamverband) werd gedeeld en gedragen, zijn we nu vaak alleen in dat proces. Volgens hem zijn we nog steeds zo ‘bedraad’ dat de community diep begaan en betrokken is met alles wat in ons leven gebeurt, inclusief ons verdriet. Jouw verdriet is mijn verdriet. In onze heroïsche maatschappij waar we toch alles op een rijtje moeten hebben in onze succesvolle leven, zit vaak schaamte op verdriet. Soms zijn er situaties waarin het verdriet ‘getoond’ mag worden, maar vaak zegt een stem in jezelf of van buitenaf dat het nu wel weer genoeg is. Ook is er een sterke neiging om het verdriet te meten: erg, minder erg, verschrikkelijk. En hoe sterk is de behoefte om het gehuil van kinderen te stoppen? Allemaal tekens dat we verdriet als iets negatiefs zien, iets waar we zo snel mogelijk vanaf moeten.

Gefascineerd door dit alles, vroeg Marie zich af hoe het zou zijn om verdriet in groep te delen. Ze wil heel graag een context creëren waarin ieder ten diepste kan voelen dat zijn of haar verdriet welkom is, een context waarin de groep je laat voelen: ik wil het weten, ik wil het horen, want jouw verdriet is mijn verdriet.